Ինչու՞ հիշեցի այս Մեծ Մարդուն. Հայտնի փաստաբանի ուշագրավ գրառումը

Ցանկանում եմ պատմել հեղինակավոր այս մարդու պատմություններից մեկը, որը շատ կարևոր է յուրաքանչյուրի համար գիտակցելու, որ երջանիկ ապրելու համար անհրաժեշտ է ընդամենը շնորհակալ լինել Աստծուն իրեն պարգևած յուրաքանչյուր օրվա համար, ինչպես և չլինել երախտամոռ, միևնույն ժամանակ ոչ միայն սպառել, այլ նաև տալ։
Դա է բնական իրավունքի նորմ համարվող Աստվածային կանոնը։
Ասեմ, որ դոկտոր Սարգսյանը մի քանի տարուց կբոլորի հարյուր տարին, գերազանցությամբ ավարտել է բժշկական ինստիտուտը, աշխատել է տարիներ շարունակ իր մասնագիտությամբ, այնուհետև գիտակցելով, որ դասական բժշկությունը լոկալ առումով առերևույթ օգտակար է լինում, բայց գլոբալ առումով կործանում է մարդուն, սկսել է զբաղվել ոչ ասելով դեղամիջոցներին, և հազարավոր մարդկանց բուժել և հանել է մահվան ճիրաններից, այդ թվում հանրությանը հայտնի անձանց և վերջիններիս ընտանիքի անդամներին՝ պարտադիր պայման դիտելով հոգևոր խաղաղությունը և սնվելու կուլտուրան։
Տարիներ առաջ կարծես Նարեկացի արվեստի կենտրոնում տված իր դասախոսության ժամանակ էլ ներկայացրեց այս պատումը.
Մի հարուստ մարդ ամեն անգամ մուրացկաններին օգնելիս իր մտքում ասում է՝ փառք քեզ, Աստված, որ ես մուրացկան չեմ։ Մուրացկաններից մեկը, տեսնելով, թե ինչպես է շտապօգնության մեքենան այդ հարուստ մարդուն տանում հիվանդանոց, ասում է՝ փառք Աստծո, որ այդ հիվանդը ես չեմ։ Հիվանդանոցում գիշերը հիվանդի կողքի հիվանդը մահանում է, մյուս հիվանդը փառք է տալիս Աստծոն, որ մահացողն ինքը չէ։
Մինչդեռ, անհրաժեշտ է փառք տալ Աստծուն, որ ունի այն, ինչ ունի, որին արժանի է, նաև խնդրել Հորը, որպեսզի սովորեցնի արժանի լինել կոչվելու Աստծո զավակը և իրավունք ստանալու օգտվելու անհամար բարիքներից, և գիտակցել, որ լավագույն օրը այսօր է։
Ինչու՞ հիշեցի այս Մեծ Մարդուն։
Շատ են այսօր մարդիկ սոցիալական տարբեր խավերից՝ հարուստներ, անտուններ, մտավորականներ, մշակներ, ովքեր ապրում են բացառապես այդ ձևաչափով՝ իրենց համար բխող բոլոր կործանարար հետևանքներով։

Լևոն Բաղդասարյան