ՈՒԿՐԱԻՆԱԿԱՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ՆԵՐԿԱ ԸՆԹԱՑՔԸ ՇԱՏ ԲԱՆ Է ՓՈԽՈՒՄ
ՎերլուծությունԱյն, որ ոչ միայն Վրաստանի (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=296457&l=am), մեր տարածաշրջանի, այլ, առանց չափազանցության, ողջ աշխարհի համար ամերիկյան ընտրություններն ունեն որոշիչ ազդեցություն հետագա քայլերի համար, դա այդպես է: Բայց նաեւ այնպես չէ, որ ամեն ինչ կախված է այդ ընտրությունների ելքից:
Ամերիկյան ընտրությունները, պարզապես, այն հարցի պատասխանն են տալու, թե կփոխվի՞ ԱՄՆ-ի քաղաքական կուրսը՝ առաջին հերթին Ռուսաստանի եւ Չինաստանի հանդեպ, եթե կփոխվի՝ ի՞նչ սպասելիքներ են առաջանում, եւ եթե չի փոխվի, ապա ներկա գործընթացներն ո՞ւր են տանելու: Ընդ որում, այս հարցերը պահպանվում են, անկախ ընտրությունների ելքից: ՌԴ-ի հարցում ամերիկյան քաղաքականության առանցքն էլ, ինչ խոսք, տեսանելի մասով եղել եւ մնում է ուկրաինական պատերազմը: Որ հենց այդ պատերազմի ելքից եւ ոչ թե ԱՄՆ նախագահի աթոռին նստած անձի ով լինելուց է կախված ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների հետագա ընթացքը, դա նաեւ Մոսկվայի պաշտոնական դիրքորոշումն է:
Այսպիսով, ի՞նչ է այս պահին կատարվում ուկրաինական ճակատներում: Այն, որ ռուսները հարձակվում են գործնականում բոլոր ուղղություններով եւ ամենուր տեղաշարժեր ունեն, դա նաեւ Արեւմուտքն է խոստովանում: Նաեւ, որ ռուսական հարձակումներն աստիճանաբար դառնում են ավելի մասշտաբային, ստրատեգիական բնույթի, քան նախնական փուլում, երբ մեկ փոքրիկ քաղաքի համար ամիսներով մարտեր էին ընթանում: Իսկ ահա վերջին շաբաթներին ռուսները ռազմական գործողությունները, այսպես ասենք, էլ ավելի մեծ չափով են տեղափոխել ստրատեգիական օպերացիաների դաշտ, արդեն անգամ երկու եւ ավելի ռազմաճակատների ներգրավմամբ:
Դրա վառ օրինակն է ռուսական ուժերի ակտիվ հարձակումը Ուգլեդարի (Քարտեզում), կամ, արդեն ավելի ճիշտ է ասել՝ Կուրախովոյի հարավային ճակատում: Այսպես, գրավելով նախ միանգամայն ամուր պաշտպանություն ունեցող Ուգլեդարը, ապա նաեւ դրա հյուսիսում գտնվող Շախտյորսկոե-Նովոուկրաինկա-Բոգոյավլենկա գիծը, որն այս հատվածում ուկրաինական պաշտպանական համակարգի վերջին կառուցապատված բնագիծն էր, ռուսները դուրս եկան օպերատիվ տիրույթ՝ լայն ճակատով հարձակվելով իր հերթին էական ռազմավարական կարեւորություն ունեցող Կուրախովոյից արեւմուտք գտնվող Կոնստանտինապոլ-Բոգատիր բնակավայրերի ուղղությամբ: Այս հատվածում, կրկնենք, ամուր ուկրաինական պաշտպանություն եւ համապատասխան ուժեր չկան, եւ շատ նման է, որ ռուսներն արագ առաջխաղացում կունենան:
Միաժամանակ կենտրոնական Դոնեցկի կամ իր հերթին ռազմավարական մեծ նշանակություն ունեցող Պոկրովսկի ճակատում՝ Սելիդովոյի ուղղությունից ռուսական ուժերը եւս հարձակվում են, որի հիմնական նպատակը Կոնստանտինապոլ-Բոգատիրի դիմաց գտնվող Անդրեեւկա-Ալեքսեեւկա գիծն է, եւ էլի այս գոտում ուկրաինական կողմն ունի շատ թույլ պաշտպանական համակարգ: Հաջողության դեպքում Կուրախովոյի ողջ տիրույթը հայտնվելու է օղակի մեջ: Սա ողջ պատերազմական ժամանակահատվածում աննախադեպ մասշտաբների օպերացիա է: Բայց ամբողջ իմաստն այն է, որ նման մասշտաբային օպերացիաների տարրեր այս պահին տեսանելի են մյուս բոլոր ուղղություններում, եւ այն, որ դրանց քանակն ու մասշտաբայնությունն էլ ավելի կաճի, ամենահավանական սցենարն է: Այս ամենն ուղեկցվում է մասշտաբային «կաթսաների» ձեւավորմամբ, եւ եթե արդեն այս պահին ուկրաինական կողմն ունի ռեզերվների պակասի եւ մոբիլիզացիոն ռեսուրսի հետ կապված լուրջ խնդիր, ապա նման «կաթսաները» կարող են ուկրաինական բանակին առհասարակ թողնել առանց պատրաստված ուժերի՝ մեծ մասամբ բաղկացած այստեղից-այնտեղից բռնությամբ զորակոչվածներով: Բանը հասել է նրան, որ ուկրաինական գերագույն հրամանատար Սիրսկին թիկունքային հոսպիտալների եւ բուժհաստատությունների անձնակազմի մոտ 20 տոկոսը ռազմաճակատ ուղարկելու հրաման է ստորագրել, որը եւս պարզ ակնարկ է այս պահին ռեզերվների հետ կապված խղճուկ վիճակից:
Այսպիսով այն, որ ուկրաինական բանակը պարտվում է, եւ այդ միտումներն առաջիկա ամիսներին շատ ավելի ցցուն են դառնալու, հաշվի առնելով, որ ռուսական ուժերը մտնում են Ուկրաինայի գրեթե չպաշտպանված գոտիներ, հասկանում են բոլորը: Այսինքն, ով էլ դառնա ԱՄՆ հաջորդ նախագահը, մեկ պարզագույն հարցի է պատասխանելու՝ ինչ անել: Առաջին տարբերակը ՆԱՏՕ-ն Ուկրաինա մտցնելն է, որը նշանակում է Երրորդ համաշխարհային պատերազմ: Երկրորդ տարբերակը Ուկրաինային զենք-զինամթերքի անսահմանափակ քանակներ տալն է: Բայց եթե այդ զենքը (որի շատ տեսակներ պահանջում են հատուկ եւ երկարաժամկետ մասնագիտական պատրաստություն) օգտագործողների թիվն աչքի առաջ հալվում է, ապա էֆեկտիվություն դժվար է սպասել: Երրորդ տարբերակը բանակցություններն են, բայց այս անգամ բացառապես Մոսկվայի պայմաններով, այդ թվում՝ համապատասխան երաշխիքներով հանդերձ: Սակայն դա էլ կգնահատվի, որպես ՆԱՏՕ-ի պարտությունը, որը հաստատ մասշտաբային խորը հետեւանքներ կունենա առնվազն Եվրոպայում: Առավել եւս, որ Ուկրաինան ռուս-ամերիկյան հակամարտության միայն տեսանելի մասն է, այս ուղղությամբ բանակցելը կնշանակի, որ պետք է բանակցել եւ լեզու գտնել մյուս բոլոր աշխարհաքաղաքական հարցերով, որոնց թվում է Ռուսաստանի երբեմնի ազդեցության գոտիների հարցը: Լեզու չգտնելու դեպքում էլ մնում է վերադառնալ առաջին եւ երկրորդ տարբերակներին: Բայց նաեւ հաշվի առնելով, որ այդ ընթացքում ԱՄՆ-ի թիվ 1 հակառակորդը՝ Չինաստանը, շարունակելու է յոթմղոնանոց քայլերով առաջ շարժվել:
Կրկնենք, ով էլ լինի ԱՄՆ հաջորդ նախագահը, հենց այս ընդհանրական իրավիճակի առաջ է կանգնելու՝ համապատասխան որոշումներ կայացնելու հրամայականով հանդերձ: Մոսկվայի համար իմաստը դառնում է այն, թե կոնկրետ ում հետ է բանակցելու, եւ եթե ավելի ռեալ նայենք, ապա Թրամփի կողմից «դատարկ աման» մականունով կնքված Հարիսը, թերեւս, շատ ավելի հարմար տարբերակ է: