Ռուսական բանակը գրեթե վերականգնել է իր երբեմնի ռազմական էությունը
ՎերլուծությունԱմեն դեպքում, ինչպես Նիկոլի, այնպես էլ Ալիեւի համար (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=296097&l=amՇ դեռ առանցքային է մնում, թե ինչ ավարտ է սպասվում ուկրաինական պատերազմին: Չնայած, այստեղ եւս շատ բան արդեն իսկ տեսանելի է: Բավական է ֆիքսել միայն այս օրերին ընթացող մեկ փաստ՝ պատկերը հասկանալի լինելու համար:
Խոսքը այս պահին ռուսների կողմից անցկացվող հարձակողական օպերացիաներից միայն մեկի մասին է: Խոսքը դոնբասյան ռազմաճակատում ուկրաինական վերահսկողության առանցքային կետերից մեկի` Սելիդովո քաղաքի մասին է: Նկատի չունենք այդ քաղաքի ռազմավարական նշանակությունը. դա չէ ամենաէականը, այս օպերացիան կավարտվի, եւ այլ տարածքներ եւ քաղաքներ, պատերազմի ընթացքին զուգահեռ, կստանան ոչ պակաս կարեւոր նշանակություն: Այլ նկատի ունենք հետեւյալ փաստը: Սա շատ լավ պաշտպանված քաղաք էր, բազմահարկ շենքերի մեծ գոտիով, որտեղ ուկրաինական բանակը սովորաբար կառուցում է լուրջ պաշտպանական համակարգեր: Եվ ահա, ռուսները նորից, ինչպես Ուգլեդարում վերջերս, աստիճանաբար օղակի մեջ առան քաղաքը: Եվ երբ սկսեցին բուն Սելիդովոյի գրոհը, այն հազիվ երեք-չորս օր տեւեց: Ուկրաինական կողմը, կրկնենք, զգալի ուժեր էր կենտրոնացրել Սելիդովոյում` հայտարարելով, որ կարող է ամիսներով այն պահել: Սակայն իրողությունն այն է, որ բուն քաղաքում շատ ծանր ճակատամարտ պարզապես չեղավ: Սա առանձին օրինակ չէ, նման փոփոխություններ նկատվում են գործնականում բոլոր ճակատներում՝ Կուրսկից մինչեւ հարավային Դնեպր: Եվ այս ամենն արդեն խոսում է, որ ոչ միայն ռուս զինվորները, այլ նաեւ հրամանատարությունն է սովորել կռվել այնպես, ինչպես ակնկալվում էր «ռուսական հրամանատարություն» ասվածից:
Այսպիսով, կարելի է ասել, որ ռուսական բանակ ասվածը գործնականում արդեն հասել է այն մակարդակին, որում գտնվում էր, ասենք, 1944թ.-ին: Այսինքն` այն մակարդակին, որի դեպքում ընդհանրական իմաստով ասած, ռուսական բանակին կանգնեցնելը, մեղմ ասած, շատ դժվար է, եթե ոչ՝ անհնար: Նույն մակարդակին է հասնում նաեւ ռազմատեխնիկական ողջ համալիրը՝ արտադրությունից սկսած, մինչեւ զենք-զինտեխնիկայի որակը: Ընդ որում, դիմացը ուկրաինական բանակն է, որը, չմոռանանք, նույնպես զգալի չափով օժտված է նույն «ռուսական բանակ» ասվածի հատկանիշներով եւ այս պահին էլ մի ամբողջ գլխով կարող է գերազանցել արեւմտյան շատ ու շատ բանակների: Բայց էլի սկսել են գլորվել դեպի պարտություն: Ընդ որում, անգամ ՆԱՏՕ-ի ղեկավարի մակարդակով են նույն բանը խոստովանում, որ, անկախ ուկրաինական պատերազմի ելքից, ռուսական բանակը պատերազմից դուրս է գալու անհամեմատ ուժեղացած: Բայց այդ ասելով, արդեն իսկ հաստատում են, որ պատերազմի ելքի հարցում կասկածներ գործնականում չունեն:
Սրան էլ գումարած, կար Հյուսիսային Կորեայի հետ ամենասերտ ռազմական համագործակցության փաստը, նման գործակցություն կարող է լինել Իրանի հետ: Չափազանց սերտ կապեր են չինական, հնդկական բանակների հետ, եւ այդպես շարունակ:
Այսինքն, ռազմական առումով Ռուսաստանը մոտենում է այն դիրքերին, որը ժամանակին ուներ ԽՍՀՄ-ն, եւ որը ԱՄՆ-ին պարտադրում էր՝ Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական շահերը հաշվի առնել իր բոլոր հաշվարկներում: ԱՄՆ-ում սպասվող ընտրություններից հետո ի՞նչ նոր ֆոն կստեղծվի այդ իմաստով՝ ժամանակից առաջ չանցնենք: Բայց այն, որ Ռուսաստանն էապես բարձրացնում է իր աշխարհաքաղաքական մակարդակը, դա ամենահավանական տարբերակն է: Ու չմոռանանք, թե հարավկովկասյան տիրույթն ինչ դեր ունի Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական շահերի մեջ:
Սա է, որ Ալիեւն ու Նիկոլը, անգամ ցանկության դեպքում, չեն կարող հաշվի չառնել: Սա է, որ նաեւ Վրաստանին է մղում իր երբեմնի մոտեցումները վերանայելու: Մնացածն արդեն շատ կարճ ժամանակի հարց է: