Ես Մեծ հաղթանակի ծոռներից եմ. Մարիամ Հովսեփյան

Մեծ Հայրենական պատերազմում մեր փառապանծ Հաղթանակի 75-րդ տարեդարձին ընդառաջ` «Իրավունքը» շարունակում է «Մեր հերոս պապերը» խորագրով հոդվածաշարի ներքո, առանց քաղաքական տարբերակման՝ ներկայացնել տարբեր ոլորտներում մեր հայտնի հայրենակիցների ծնողների, պապերի ու տատերի այդ տարիների անցած ճանապարհը, ռազմական ուղին եւ սխրանքները: Պարզվում է` Հայրենական մեծ պատերազմի հաղթանակում իր մասնակցությունն է ունեցել նաեւ ռուսաստանաբնակ քաղաքագետ ՄԱՐԻԱՄ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆԻ Մարիամ տատի հայրը:

- Հայրենական պատերազմը տատիկիցս խլեց հորը, իր երիտասարդությունն եւ բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում սովորելու հնարավորությունը: Մարիամ տատիս հայրը՝ Դիլոյան Սահակը 1899 թ-ին ծնված գնացել է պատերազմ՝ հենց սկզբից՝ 1941 թ-ին, հետո մեկ տարի անց վերադարձել է, բայց հանկարծակի նորից զորակոչվել է:  Իրենից վերջի նամակը ստացել են Կերչից 1943 թ.-ին, իսկ ավելի ուշ ստացել են սեւ թուղթը։ Նա անհայտ կորածների շարքին է դասվում…

Տատիկս, ում պատիվ ինձ անվանել են, միշտ արցունքոտ աչքերով էր պատմում այս մասին: Նա արտաքինով շատ նման է եղել իր հորը, երեւի ինքն էլ սիրել է նրան այնպես, ինչպես ես եմ սիրել հորս: Հիշում եմ, որ տատս միշտ ասում էր, որ բնավորությամբ նման եմ իրեն, բայց ավելի կատարելագործված տեսակը, քանի որ իր երիտասարդության տարիներին պատերազմն ամեն բան փչացրել էր։ Նա 1926 թ-ի ծնված էր եւ պատերազմի տարիներին 8-րդ դասարանից դուրս է եկել, ավարտել բուժքույրական կուրսեր եւ գնացել ֆրոնտ՝ վիրավորներին օգնություն ցուցաբերելու։

Կարծում եմ՝ այսօր էլ մեր հերոսական գեները քնած չեն եւ մշտապես արթնանում են՝ օրհասական պահին:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ

Հ.Գ.- Այս շարքում հրապարակված մյուս հոդվածները կարդացե՛ք այստեղ: